Profesyonel olarak fotograf çekmeye karar verdiğim ilk andan beri doğum fotografı çekmemekte kararlıydım.

Bu kararımda  popüler olana duyduğum tepki mi, farklı olabilme arzusu mu, gördüğüm bir takım estetikten uzak kanlı canlı fotoğraf mı , yoksa saat 08.30 duruşmalarından henüz kurtulmuşken 08.30 doğumlarına yetişme telaşına girmek istemeyen uykucu yanım mı etkili oldu bilemedim.

Ancak duruşmasız geçen bir yılın ardından sık sık da sorulan bir talep olduğu için kararımdan vazgeçtim.Bir de tabi çocuk fotoğrafları çekiceksem mankenlerimle kaynağında tanışmak en doğrusuydu sanırım.

İlk çekim talebi üniversiteden bir avukat arkadaşımdan geldi.Çok beklenen ilk bebekleri Kerem doğmadan bir kaç gün önce Ataşehir'de buluşup heyecanlı çiftin hamilelik pozlarını çektik.

Doğumun olacağı sabah sağolsunlar beni de uyandırdılar ve gayet vaktinde hastaneye yetiştim.Bir yıllık rahvanlıktan sonra arabada kahvaltı  etmeyi bile özlediğimi fark ettim.

Doğumdan önce doğumhaneye benimle girecek avukat arkadaşım Gürhan  ile beni steril bölümdeki doktorlar odasında beklettiler.Bizim baro odalarımızın televizyon, gazete, çay, kahve olan bu odadan çok daha şık olduğuna karar verdik doktor kılıklı avukatlar olarak beklerken.

Doğumda korktuğum başıma gelmedi ve bayılmadım.Sandığımdan çok daha kansız gözüktü gözüme herşey poz kaçırmama stresi ile belki de.Bebeğin doğum anında biraz beyazlar patlamakla birlikte oldu sanırım.Doktor da pek havalı tutmadı bebeği , şöyle ayağından aşağıya doğru falan.

Sonra bebeğin  ilk anlarını çekmeye sıra geldi.Burada çevik , hızlı olmak gerekiyormuş.Hemşirenin etrafında onu rahatsız etmeden düzgün kompozisyonlar yakalayabilmek için atlayıp zıpladım ama ayağını falan çekemedim yakından.Bir kaç dakika sonra da çıkardı beni yeni doğan odasından.

Anne ile bebeğin karşılaşma anı maalesef bir saat sonra oldu.Oysaki Gül epidural anestesi ile sezeryan olup bebeğini hemen kucağına almayı çok istemişti.Olmadı, vazgeçtiler doğum sırasında.Ben de bu arada ailenin heyecanını tekrar çektim.

Ve işte o an... Yıllar süren çocuk özlemi sona eren gururlu anne bebeğini kucağına alırken hepimiz ağladık.Sonra ben evde kapı posterini hazırlarken bir fasıl daha ağladım.

Yani iyi ki çektim .Keşke daha önce çekseymişim.Benim için çok çok güzel bir gün oldu.Yeniden tempolu, heyecanlı ve çok duygulu bir gün.Üstelik loğusa şerbeti de cabası.

Sevgiler

Efy